به‌گزارش میراث‌آریا، امین مهدوی‌کیا گفت: پس از هر بارندگی و یا تغییر در دبی رودخانه از سد تنظیمی بالادست، معمولاً شاهد افزایش سطح آب رودخانه و در نتیجه افزایش آورده‌های رودخانه‌ای مانند شاخ و برگ و تنه‌های عظیم درختان به رودخانه هستیم که در بخش شمالی بندمیزان جمع و باعث انسداد دریچه‌های آن می‌شوند، در این‌صورت از میزان آب موردنیاز نهر دستکند، گرگر و دیگر محوطه‌های ثبت‌جهانی در این شاخه کاسته شده و همچنین حق‌آبه زمین‌های کشاورزی و آبزی‌پروران پایین‌دست به خوبی تأمین نمی‌شود.
سرپرست پایگاه میراث‌جهانی سازه‌های آبی‌تاریخی شوشتر افزود: رفع گرفتگی و لایروبی این محدوده از رودخانه، یکی از چالش‌هایی است که با تلاش و همت کارکنان اجرایی پایگاه که متولی انجام این‌کار نیستند، تقریباً به صورت میانگین هر ۴۰ تا ۵۰ روز به صورت سنتی با کمترین و ساده‌ترین امکانات انجام شده است.
او عنوان کرد: حجم بالای لایروبی و پاکسازی در این محدوده، نیازمند همکاری سایر ارگان‌های مربوط است که این موضوع با همکاری امور آب شمال و شهرداری شوشتر طی عملیاتی ۲ روزه انجام شد.
بندمیزان یک‌نمونه از بندهای وزنی ساخته دست انسان و مربوط به دوره ساسانیان بوده که تا امروز پابرجاست و در نشست سالانه کمیته میراث‌جهانی یونسکو در ۲۶ ژوئن ۲۰۰۹ (۵ تیرماه ۱۳۸۸) در شهر سویل اسپانیا، با احراز معیارهای ۱، ۲ و ۵ با عنوان نظام آبی‌تاریخی شوشتر به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث‌جهانی یونسکو با شماره ۱۳۱۵ به ثبت رسید.
انتهای پیام/
نظر شما